Arts René de Monchy heeft zijn wortels in Twente. Midden jaren zeventig vertrok hij naar Nieuw-Zeeland, waar hij zich specialiseerde tot huisarts en later tot psychiater. Na 48 jaar werkzaam te zijn geweest als medicus, is zijn loopbaan abrupt tot stilstand gekomen. Omdat hij “vaccin-vrij” wil blijven, mag hij geen patiënten meer zien en kreeg hij zelfs een locatieverbod voor het ziekenhuis waar hij werkte. Een portret van René de Monchy en zijn visie op het Nieuw-Zeelandse coronabeleid.
“Terugrekenend moet ik rond de bevrijding zijn verwekt, wat niet helemaal in de planning lag van mijn ouders. Mijn vader was actief in de ondergrondse, hij hielp geallieerde piloten te ontsnappen. Dat was natuurlijk gevaarlijk, waardoor het gezin in een zekere spanning leefde. Tot overmaat van ramp werd onze woonplaats Hengelo gebombardeerd door de Amerikaanse luchtmacht, vanwege een strategisch belangrijk spoorwegemplacement. De fabriek van mijn vader werd verwoest. Ook een paar huizen in onze straat werden geraakt. Toen eindelijk de vlag uit kon, hadden mijn ouders wel een reden voor een feestje. Negen maanden na de oorlog kwam ik ter wereld.
René de Monchy, huisarts en psychiater
Tijdens mijn jeugd was de oorlog nooit ver weg. We speelden in de bomkraters in de straat. Mijn oudste broer vond ooit een partij munitie. Bij ons thuis werd regelmatig over de oorlog gesproken, het was geen taboe. Mijn vader beschreef hoe de bezetter geleidelijk de duimschroeven aandraaide: identificatieplicht, steeds meer beperkingen, daarna hele groepen uitsluiten. Precies zoals nu gebeurt in Nieuw-Zeeland en elders over de wereld. Het is helaas de bekende weg, zoals de geschiedenis al meermalen heeft uitgewezen.
Lijfspreuk ‘Eerbied voor het leven’
Thuis waren de waarden vrijheid, saamhorigheid en compassie belangrijk. Mogelijk hierdoor kreeg ik al op jonge leeftijd het idee om tropenarts te worden. Albert Schweitzer was mijn grote voorbeeld, ik wilde in zijn voetsporen treden. Een oom van mij heeft een beeld gemaakt van Albert Schweizer, waar op het voetstuk een bekende uitspraak van hem te lezen is: “Eerbied voor het leven”. Dit zou voortaan mijn lijfspreuk zijn.
Uiteindelijk werd het niet Afrika, maar Nieuw-Zeeland. Midden jaren zeventig kreeg je nog een emigratiepremie omdat de Nederlandse overheid bang was voor overbevolking. In Nieuw-Zeeland speelde dat vraagstuk niet. Qua oppervlak is het zo groot als Engeland, maar er wonen op dit moment slechts vijf miljoen inwoners. Het landschap is divers, de bevolking vredelievend. Het is een fijne plek om kinderen te laten opgroeien.
Gedurende mijn loopbaan heb ik de meeste tijd gewerkt als huisarts en daarna vier jaar in Zimbabwe, alsnog als tropenarts. Op latere leeftijd kreeg ik meer oog voor de beschouwelijke kant van de geneeskunde. De mens is altijd op zoek naar betekenis. Een crisis in iemands gezondheid komt zelden of nooit uit de lucht vallen, het is geladen met betekenis. De vraag voor mij als arts is dan: waarom is deze patiënt uitgerekend nu in deze crisis geraakt? En hoe kan ik deze patiënt helpen om terug te keren naar de kern van zijn wezen? Ik besloot om me te specialiseren tot psychiater.
Postuum PCR-positief
Bij de start van de coronacrisis begin 2020, schrok ik aanvankelijk van de extreme vooruitzichten die ons werden voorgeschoteld. Al snel bleek dat de sterfte veel lager was dan voorspeld, in Nieuw-Zeeland zijn volgens officiële statistieken vanaf januari 2020 tot op heden precies 46 mensen aan Covid-19 overleden. Iedereen die binnen 28 dagen overlijdt na een positieve PCR-test wordt gerekend als coronadode, ongeacht de verdere omstandigheden. Onlangs heeft de politie hier een crimineel doodgeschoten. Postuum bleek de PCR-test positief. Ook hij ging de boeken in als een coronadode.
“De autoriteiten en de media doen tot de huidige dag alsof de ergste voorspellingen
nooit zijn bijgesteld. Alsof Covid-19 voor iedereen een levensgevaarlijke ziekte zou zijn,
terwijl we precies kunnen aanwijzen wie kwetsbaar is en wie niet”
De autoriteiten en de media doen tot de huidige dag alsof de ergste voorspellingen nooit zijn bijgesteld. Alsof Covid-19 voor iedereen een levensgevaarlijke ziekte zou zijn, terwijl we precies kunnen aanwijzen wie kwetsbaar is en wie niet. Wat mij verder opviel was dat normale manieren om gezondheid te verbeteren niet werden gestimuleerd, zoals voeding, sport en frisse buitenlucht, maar juist werden onderdrukt. Elk tegengeluid door artsen werd keihard aangepakt, in de media of via de Medical Councils (beroepsorganisaties). Op zeker moment begon het me te dagen: dit heeft niet zoveel te maken met gezondheid, maar draait meer om politiek, geld, macht en sociale manipulatie.
Onze premier Jacinda Ardern wilde een “hard and fast” landelijke lockdown, met als doel niets minder dan “viral elimination”. Zij zou dit luchtwegvirus uitroeien. Zeker in het begin had zij voldoende steun. Bij de dagelijkse persconferenties herhaalde zij haar motto: “Wij zijn een team van vijf miljoen”. Het is een intelligente, maar ook gewiekste vrouw, die het politiek manoeuvreren tot in haar vingertoppen beheerst. Na de aanslag in Christchurch kon zij onder de bevolking op veel goodwill rekenen. Ardern heeft een graad in de communicatie wat je goed terugziet, zij weet hoe je de massa’s kan bespelen. Wat haar ook heeft geholpen is dat de pers volledig op haar hand was, en nog steeds is trouwens.
Samenspel verstoren
In februari van dit jaar ging op basis van één positieve test het land opnieuw volledig op slot. Dit was de opmaat voor de vaccins, die een maand later kwamen. Ik was erg kritisch op de experimentele, nooit eerder gebruikte mRNA-vaccins vanwege het ontbreken van een controlegroep en lange termijnuitkomsten. Wat voor mij echter de deur dichtdeed was toen de vaccins ook aan kinderen werden gegeven, die absoluut geen gevaar lopen met een corona-infectie. Daarnaast werden de mRNA-vaccins ook gepromoot voor zwangere vrouwen, wat volledig indruist tegen elke medische en wetenschappelijke traditie van het zorgvuldig afwegen van de voor- en nadelen. Het immuunsysteem, zeker van een kind, is een delicaat samenspel. Het is als een symfonieorkest met verschillende secties; de blazers, strijkers en het slagwerk, die allemaal precies op het juiste moment moeten invallen. Door het toedienen van vaccins waarvan de effecten nog grotendeels onbekend zijn, ga je dit samenspel verstoren. We hebben alle reden om terughoudend te zijn.
Vanaf de komst van de vaccins staat in Nieuw-Zeeland alles in het teken van het bereiken van de nu bijna gehaalde 90% vaccinatiegraad met twee prikken. Iedere burger die zich laat vaccineren krijgt een tegoedbon van 20 NZD (12 euro). De arts mag per vaccin 359 NZD (216 euro) declareren. Er werd hier vijf weken geleden een zogenaamde “vaxxathon” gehouden, een soort feestelijke campagne, met als enige doel om zoveel mogelijk mensen een prik te geven. Van één gezondheidscentrum weet ik dat het tijdens die vaxxathon 175.000 NZD (105.000 euro) heeft verdiend. Er is voor artsen een perverse prikkel om aan dit soort campagnes mee te werken.
Aanvankelijk waren er nog uitzonderingen voor vaccinatie. Daar werd massaal gebruik van gemaakt, zelf heb ik tientallen uitzonderingen uitgeschreven. Korte tijd later werden echter vrijwel alle uitzonderingsmogelijkheden door de regering herroepen. De enige uitzondering is nu als iemand na de prik een anafylactische shock heeft opgelopen én daarbij een longembolie. Ik heb zelf patiënten gehad die een herseninfarct of Guillaume Barré hebben opgelopen na de eerste prik. Maar wat denk je? Geen uitzondering voor een tweede vaccinatie.
Kans op boete of gevangenis
Wie zich niet laat prikken wordt gedemoniseerd als anti-vaxxer en in toenemende mate maatschappelijk uitgesloten. Sinds 18 november mag een ongevaccineerd persoon niet langer werkzaam zijn in de gezondheidszorg, onderwijs of lucht- en zeevaart. Na introductie van de coronapas op 3 december, zijn de ongevaccineerden niet langer welkom in horeca, sport, culturele evenementen en niet-essentiële winkels. Wie zich daar niet aan houdt loopt kans op een boete van 12.000 NZD (7210 euro) of zes maanden gevangenis. We zijn een segregated society geworden.
Omdat ik werkzaam ben in de zorg, was ik ook verplicht om me te laten inenten. Op de dag dat de deadline was verstreken, belde de manager me op. Zij vroeg of ik gevaccineerd was. Ik antwoordde “nee”. Direct werden mijn computeraccount en mijn swipecard geblokkeerd. Van patiënten of collega’s heb ik geen afscheid kunnen nemen. Voor het ziekenhuisterrein heb ik een locatieverbod gekregen, als een hooligan die een stadionverbod krijgt opgelegd. Laatst zocht mijn naaste collega me thuis op, ze miste ons kopje koffie in de ochtend. Ze vertelde dat op de werkvloer niet wordt gesproken over de mensen die zijn vertrokken, de mensen zijn bang voor het Covid-19-virus en om hun levensonderhoud te verliezen. Het gerucht gaat dat onze medische licenties worden ingetrokken, wat al bij drie collega’s is gebeurd. Tot die tijd werk ik een beetje onder de radar. Ik zie patiënten via teleconsulten. Daarbij heb ik me nu ook laten registreren als arts onder het rechtssysteem van de Maori’s, de inheemse bevolking. Zo hoop ik nog even te kunnen doorgaan met het werk waar ik van hou.
Nachtmerrie
Hoe kan uitgerekend een fijn land als Nieuw Zeeland in zo’n nachtmerrie veranderen? Wat je moet begrijpen is dat dit land een testing ground is. Als internationale organisaties een systeem wereldwijd willen uitrollen, proberen ze het eerst uit in Nieuw-Zeeland. Zo zijn bijvoorbeeld creditcards en de betaling met pincode (EFTPOS) hier als eerste ingevoerd. Het land is afgelegen en makkelijk te managen, want de bevolking is doorgaans meegaand. Jacinda Ardern heeft bovendien goede contacten met de World Economic Forum (WEF), zij is hun geselecteerde Young Global Leader, en haar Labour-partij heeft een absolute meerderheid in het parlement. Het tempo van verandering is niet om bij te houden: nieuwe wetten worden soms op donderdag gepubliceerd en de volgende maandag aangenomen. De nieuwste Covid-19-wet is verstrekkend: de minister van Volksgezondheid kan een locatie tot noodgebied verklaren, waarna de instanties het recht hebben om een woning te betreden, de aanwezige mensen te testen en verplicht te “behandelen”. Alle rechtszaken die zijn aangespannen tegen dit soort maatregelen, tot de Hoge Raad aan toe, zijn verloren.
“Het zou een vergissing zijn om te denken dat dit systeem uniek is voor Nieuw-Zeeland
of dat alleen hier het er zo extreem aan toe zal gaan”
Wat ik denk is dat het systeem hier slechts wordt geperfectioneerd, voordat het op andere plekken wordt ingevoerd, onder meer in Nederland. Zei jullie premier niet tegen onze premier: “We should function as one space”. Hij denkt als een globalist. En uit wiens handen ontving hij ook alweer de Global Citizen Award?
Het is fascinerend maar ook griezelig om te zien hoe een klein groepje mensen rondom Jacinda Ardern dit land onder controle heeft gekregen. Waarom gaat een meerderheid van de bevolking hierin mee? Waarom laten we ons opsplitsen in “good citizens” en de “anti-vaxxers” of “outcasts”? Het is mij opgevallen dat juist de meer intellectuele mensen er voor vallen. Daar zitten helaas ook veel collega-artsen bij, terwijl je onmogelijk kan volhouden dat dit regime van vaccins en maatregelen goed is voor de volksgezondheid. Ik denk dat de omvang van het bedrog er zeker mee te maken heeft. Het is eenvoudigweg te groot om te kunnen vatten. Op het moment dat je er doorheen ziet, verlies je veel van wat je tot dan toe voor waar hebt aangenomen. Intellectuelen hebben meer geïnvesteerd in het systeem, zij hebben daardoor ook meer te verliezen. Onze grootste angst is misschien wel dat we ons verstand verliezen. Het vertrouwen in dit coronasysteem opzeggen is gekmakend, veel mensen durven het nog niet aan.
“Zoveel macht mag nooit in handen komen van een overheid.”
Hoe zal het verder gaan met Nieuw Zeeland? Onze premier heeft al gezegd dat er geen eind komt aan de vaccins. Wat wordt opgetuigd is een programma waarbij de overheid elk half jaar of vaker een stukje code bij de burgers laat inbrengen, dat nu codeert voor een spike-eiwit, maar in principe kan coderen voor elk denkbaar eiwit. Door de normale bewegingsvrijheid alleen onder voorwaarden toe te staan, wordt gehoorzaamheid aan dit programma afgedwongen. Wat precies het einddoel is en de rol van de prikken daarin, weet niemand. De machtige internationale organisaties, zoals de WEF, zijn in ieder geval uit op een algehele maatschappelijke transformatie. Bijna elke week wordt er bij ons weer een nieuw plan gelanceerd, zoals nu een algemeen rookverbod. Veel is onbekend, maar wat ik wel weet is dit: zoveel macht mag nooit in handen komen van een overheid.
Samen met een aantal collega’s en onderzoekers hebben we al in april 2020 een organisatie opgezet voor kritische artsen, New Zealand Doctors Speaking Out with Science. We groeien snel, want er zijn honderden artsen, verpleegkundigen en andere paramedici uit hun functie gezet omdat ze vaccin-vrij zijn – ik spreek bewust niet van ongevaccineerd. Toen de eerste bijwerkingen van de vaccins verschenen, merkten mensen dat hun klachten werden weggewuifd, zoals ook uit persoonlijke ervaring van verplegend personeel in de ziekenhuizen. Wij proberen zo goed als mogelijk deze mensen te helpen.
Sommen zwijggeld
Volgens de officiële cijfers zijn 117 doden gemeld als “mogelijk geassocieerd” met het Pfizer-vaccin, waarvan slechts één casus is beoordeeld als “waarschijnlijk”. De rest wordt nog onderzocht of werd het overlijden afgedaan als “geen verband met het vaccin”. Dit zijn totaal verschillende cijfers dan ons via de onofficiële weg bereiken. Wij hebben via nabestaanden 220 gevallen verzameld waarbij het vaccin zeer waarschijnlijk de doodsoorzaak is. Dan moet je bijvoorbeeld denken aan een gezonde man van 50 jaar of een jongere van 15 jaar die een dag na hun prik overlijden. Wij denken dat dit getal van 220 vaccindoden een onderschatting is, er zijn aanwijzingen dat aan nabestaanden sommen zwijggeld worden geboden.
Ik wil niet pessimistisch afsluiten. Een activistische organisatie als Voices for Freedom groeit snel en doet fantastisch werk. In veel Nieuw-Zeelandse steden worden bijna wekelijks demonstraties gehouden, waar honderden of zelfs duizenden mensen op af komen. Je moet bedenken dat onze “tegenstanders” ons zien als uitwisselbaar, als vervangbare eenheden. Voor iedereen hetzelfde vaccin. Voor heel de wereld hetzelfde QR-systeem. In hun mensvisie is geen plaats voor ons zelfgevoel. Maar dit botst met de uniekheid van de mens. Het zelfgevoel kan je een tijdje onderdrukken, maar niet heel lang. Als mensen zichzelf eenmaal hervonden hebben, dan gaan ze de ernst van de huidige situatie inzien en komt de kentering.
Verbinding zoeken
Veel collega’s die ik onder vier ogen spreek uiten openlijk twijfels over het harde coronabeleid. Zij vragen zich af of de maatregelen nog wel te maken hebben met de volksgezondheid. Ik ben blij dat zij hun twijfels uitspreken en verbinding zoeken met andere medici. Voor mezelf geldt dat ik trouw zal blijven aan mijn principes. Ik sta voor individuele vrijheid en verantwoordelijkheid, voor ‘Eerbied voor het leven’. Daar kan niemand mij op afrekenen.