Als er niet zoveel zou spelen in de wereld van vandaag, zouden we nu, na de coronacrisis, de balans opmaken. Welke effecten hadden de lockdowns? Zijn de bijeffecten van de vaccins voldoende gemonitord? Hoe zorgen we optimaal voor alle verschillende (leeftijds)groepen in onze maatschappij? En hoe komen we er zo snel mogelijk achter welke factoren de huidige -en aanhoudende- oversterfte kunnen verklaren?
Een mens kan snel schakelen en moeilijke tijden vergeten. Gelukkig maar want dat is goed voor je gezondheid. De wereld heeft getoond zich in zeer korte tijd te kunnen voegen naar verregaande en zeer ingrijpende regels. Gedreven door angst en in stand gehouden vanuit een gevoel van (schijn)veiligheid. Dat was minder helpend voor je (mentale) gezondheid. En de kans dat we er opnieuw mee te maken krijgen, is nog niet geweken.
Dat sommigen zich tegen elkaar kunnen keren als angst de drijfveer voor gedrag wordt, werd de afgelopen twee jaar pijnlijk duidelijk. Het is daarom belangrijk om bepaalde kernwaarden te verankeren in onze samenleving. Een samenleving waarin we allemaal kunnen en willen leven.
Wij bepalen en leven die kernwaarden met elkaar. Wanneer er regels uitgevoerd worden die ingaan tegen deze waarden, laten wij dit gebeuren. Met elkaar in gesprek blijven, respect hebben voor elkaar en de ander altijd als mens en gelijke blijven zien, zijn van levensbelang voor het behoud van een inclusieve en leefbare wereld.
Om sneller een grotere impact te kunnen maken, moeten we ons blijven verbinden voor als het weer nodig is. Dat doen we al in bijeenkomsten en appgroepen op Telegram. Maar ook tijdens live bijeenkomsten kunnen we denkbeelden, zorgen en ideeën delen. Elkaar ontmoeten geeft meerwaarde. Alleen al om het feit dat je niet de enige bent met vraagtekens. Al lijkt dat soms wel zo, zeker in de wereld van vandaag – waarin een kritische blik niet zonder meer gewaardeerd wordt. Ons land kelderde niet voor niets van plaats zes naar 28 op de ranglijst van persvrijheid.
Zien wat er is, onderzoeken wat er ontbreekt: het zorgt ervoor dat je je behoorlijk ongemakkelijk kunt voelen. Dat geldt ook voor mensen met wie je je bevindingen deelt. Velen houden een blinde vlek angstvallig in stand. Want als je je eigen overheid niet eens meer kunt vertrouwen, wie dan nog wel? En wat is dan nog waar?
Het kunnen onderkennen van de huidige situatie en de fouten die gemaakt worden in het beleid, vraagt een gezond wantrouwen richting macht en geld: overheid, multinationals en bewindvoerders. Institutioneel wantrouwen brengt ook een grote onzekerheid met zich mee. Dat vergt dan weer een bepaalde mate van basisvertrouwen in jezelf. Durf jij te leven met waarschijnlijkheden in plaats van waarheden? Zonder hiërarchische verhoudingen? Met de noodzaak om zélf informatie te verzamelen en te beoordelen?
Het Artsen Collectief zal haar rol hierin blijven vervullen en vraagt ieder van jullie om hier zelf verantwoordelijkheid in te pakken. Want ieders actie, hoe klein ook, doet ertoe!