Wij, een aantal bezorgde huisartsen, hebben ons aangesloten bij het Artsen Covid Collectief, omdat wij elke dag de gevolgen zien en ervaren van de buiten proportionele en ons inziens niet effectieve, of soms zelfs schadelijke maatregelen van het huidige corona beleid. Het hoort bij het leven dat er ziektes en kwetsbare mensen zijn. Dit coronavirus rechtvaardigt niet deze economische en maatschappelijke ontwrichtende maatregelen.
Wij zijn huisartsen die van ons vak houden, omdat je dicht bij de mensen staat en door de jaren heen een band met ze opbouwt. We zijn de poortwachters van de zorg en voelen ons als huisartsen buitenspel gezet. Wij constateren een vermindering in de kwaliteit van de reguliere gezondheidszorg en willen graag een serieuze gesprekspartner zijn en meedenken over creatieve en effectieve oplossingen om uit deze huidige coronacrisis te komen.
Als het om de vermindering van de kwaliteit van de reguliere zorg gaat zien wij het volgende:
In coronatijd werden veel consulten door specialisten telefonisch afgehandeld en wij zagen dat daarbij sommige ziekteverschijnselen niet ontdekt werden. Zo bleken mensen bij huisbezoek bijvoorbeeld een te hoge bloeddruk te hebben, meer kortademig te zijn of dikkere benen te hebben.
Het is veelal essentieel voor kwalitatief, goede zorg dat mensen gezien en lichamelijk onderzocht worden en dat kan niet door middel van een telefonisch consult.
Wij zien door corona uitstel- en vermijdingsgedrag van patiënten, waardoor mensen te laat naar een dokter gaan. Uitstelgedrag van controles, diagnostiek, behandelingen en operaties bij de ziekenhuizen en andere instellingen, zoals de jeugdzorg en geestelijke gezondheidszorg. En uitstel van noodzakelijke visites door huisartsen in afwachting van een coronatest. Hierdoor lopen mensen langer door, vaak met in ernst toenemende klachten.
Met name tijdens de eerste golf vonden er aanzienlijk minder verwijzingen van huisartsen naar ziekenhuizen en andere instellingen plaats. Volgens de NZa heeft dit: “ vrijwel zeker zeer onwenselijke effecten gehad voor patiënten die niet op tijd zorg hebben gekregen. Andere patiënten hebben hun zorgvraag uitgesteld en moeten deze ooit weer inhalen”. Zoals ook al eerder is aangegeven door het KWF en nu ook door de Nederlandse Vereniging voor Pathologie.
Wij maken ons ernstige zorgen over hoe dit op termijn opvangen gaat worden.
Daarnaast worden wij dagelijks geconfronteerd met het menselijk leed als gevolg van de corona maatregelen en dat is in alle leeftijdscategorieën.
Wij zien:
1. Kinderen die niet meer naar school mogen, omdat ze chronische luchtwegklachten hebben en daardoor een leerachterstand ontwikkelen. Kinderen die angstig gemaakt zijn en niet meer naar opa of oma durven.
2. Studenten met studieproblematiek door het missen van het contact met docenten en medestudenten. Die vereenzamen op hun kamer met weinig sociale contacten.
3. Mensen die hun baan kwijt zijn geraakt door de maatregelen en vervallen in depressiviteit en zelfmoordpogingen doen, of terugvallen in verslaving, met oplopende spanningen thuis en relaties die verbroken worden.
4. Ouderen vereenzamen, omdat hun familie niet meer langs komt of dat ze niet meer bij elkaar mogen komen, waarbij de kwaliteit van hun leven dermate ernstig achteruit is gegaan, dat ze soms aangeven zo niet meer te willen leven.
5. De druk op de thuiszorg toenemen, mede doordat medewerkers verplicht in quarantaine moeten en niet mogen werken, waardoor er een personeelstekort ontstaat en bijvoorbeeld mensen met open beenwonden geen wondverzorging krijgen of mensen na een ziekenhuisopname geen verzorging meer krijgen.
6. Mensen van alle leeftijden met rouwstoornissen, omdat ze niet op een goede manier afscheid hebben kunnen nemen van hun dierbaren.
Het is voor ons als huisartsen niet te begrijpen dat wij mensen door de corona maatregelen op een onmenselijke manier hebben laten sterven.
Aan deze, zeker niet complete, opsomming van menselijk leed gaat het huidige coronabeleid volledig voorbij.
Wij zijn van mening dat de maatregelen averechts werken op de gezondheid en het immuunsysteem van de mensen. Door het advies om thuis te blijven, zien wij dat mensen ongezonder gaan leven, doordat ze minder gaan bewegen en sporten, meer alcohol drinken, ongezonder eten en meer achter de computer zitten.
Er ontstaat een verminderde immuniteit door:
– Overmatig handenwassen met desinfecterende, schadelijke middelen
– Minder sociale contacten
– Meer stress en angst
– Een ongezondere levensstijl
Wij zijn als artsen onze vrijheid kwijt om te voldoen aan onze eed om kwalitatief, goede individuele zorg te verlenen. De overheid bepaalt nu het medische beleid waarvan zij denken dat het goed is voor iedereen.
Het is verbazingwekkend hoe wij als huisartsen buitenspel gezet zijn door de maatregelen en het beleid van de regering.
We hebben geen rol meer in de diagnostiek, doordat die volledig is overgenomen door de GGD. We kregen instructies over hoe wij onze praktijkvoering moesten doen: zo min mogelijk patiëntcontacten en daarvoor in de plaats telefonische en e-consulten. Onze eigenlijke basis, namelijk laagdrempelig naar de huisarts kunnen gaan, viel daarmee weg.
We hebben totaal geen rol in de behandeling, doordat de inspectie al in een heel vroeg stadium naar alle huisartsen via de media heeft gecommuniceerd, doordat een dappere collega publiekelijk teruggefloten werd, dat een mogelijke behandeling in een vroeg stadium bestraft zou worden.
Het blijft ons verbazen hoeveel geld er wordt uitgegeven aan de handhaving op naleving van de regels, noodhospitalen die nooit gebruikt zijn, niet betrouwbare testen en oneindige teststraten en zo direct de vaccinatieprogramma’s, die het coronaprobleem niet gaan oplossen.
Geld dat veel beter gestopt kan worden in betere preventie, gericht op het verbeteren van een gezonde levensstijl en daardoor een sterker immuunsysteem, betere diagnostiek, waardoor we meer gerichte zorg kunnen geven en vroegbehandeling zodat we opnames en daarmee de overbelasting van de tweedelijns zorg kunnen voorkomen.
Het is opvallend hoe moeilijk het is om een gesprek aan te gaan om onze rol als poortwachter en daarmee de basis van onze gezondheidszorg weer op te kunnen pakken. Het huidige beleid is niet bezig met zoeken naar creatieve oplossingen van een actueel probleem dat zich nu aandient, het corona virus. De politiek heeft geen visie over de problemen die het virus zo heeft blootgelegd: de afschaling van de zorg: het tekort aan personeel in de gehele keten, een tekort aan bedden, een tekort aan flexibele zorg en te veel leunen op een al overbelast systeem, mantelzorg en vrijwilligers.
Vanuit de overheid ontstaat er geen initiatief voor onderzoek in de eerste lijn. Onderzoeksvoorstellen vanuit de eerste lijn krijgen maar mondjesmaat de financiering rond en onderzoeken komen nu, na 9 maanden pas langzaam op gang.
Er is onderzoek gaande naar transmurale samenwerking op het gebied van eerder ontslag. Ander onderzoek dat opgezet dient te worden is bijvoorbeeld thuisbehandeling met telemonitoring, vroege behandelmethodes, verschil in uitkomst tussen testbeleid vanuit de eerste lijn tov de GGD, onderzoek naar angst vermindering en het bieden van handvatten op het gebied van leefstijl en voeding (zoals bijvoorbeeld buitensporten, gezamelijke buitenactiviteiten, het aanvullen van tekorten en preventief supplement gebruik bij een positieve testuitslag in de omgeving).
Het wordt tijd dat de eerste lijn hiervoor opstaat en laat horen wat er nodig is om de rol van de huisarts weer te maken tot waar deze voor bedoeld is. Poortwachter zijn en streven naar de juiste zorg op de juiste plek gebaseerd op vrijwilligheid en eigenaarschap vanuit de patiënt. Transmurale initiatieven tot samenwerking dienen financieel gestimuleerd te worden.