Susanne Heymans belandt in september 2021 met corona in het ziekenhuis. Ze is er slecht aan toe. Saturatie 50%. De longarts geeft haar niet lang meer te leven, maar weigert ivermectine voor te schrijven, ondanks herhaald verzoek. Wel raadt zij Susanne aan om haar kinderen te bellen voor een afscheidstelefoontje.
“Verschrikkelijk. Een ware hel. Dat wens je echt niemand toe. Ik heb mijn kinderen, beide nog schoolgaand, gebeld. Mijn oudste kind was bij haar bijbaantje, ze was totaal van de kaart, verschrikkelijk huilend opgehangen, uiteindelijk. Mijn jongste kind kon het niet aan om met mij te spreken over afscheid nemen, dus heb ik geen afscheid kunnen nemen”.
Maar Susanne geeft niet op. Ze gaat zelf op zoek naar ivermectine. Met haar laatste krachten belt ze vrienden die in contact staan met artsen van (voorlopers van) het NTG (Nederlands Telegeneeskundig Genootschap).
“Maar toen ik die dinsdagmorgen de telefoon neer had gelegd van mijn lieverds, werd ik mij toch een portie nijdig en strijdlustig. Ik dacht bekijk jij het je maar, de “geleerde“ longarts, muts die je bent, het is mijn leven en ik ga ervoor vechten. Ik ga terug naar mijn kinderen en ouders. Met en of zonder jouw toestemming”.
Ze krijgt hulp van een NTG-arts. De arts overlegt telefonisch met Susanne en stelt in overleg met de Amerikaande arts Pierre Kory en een apotheker een behandelplan op met ivermectine en een hoge dosis vitamine C. Hemel en aarde worden bewogen om ivermectine te vinden en de medicijnen bij haar te krijgen. Omdat het behandelplan off-label is, is informed consent belangrijk en wordt gegeven. Een goede vriend kan de medicijnen brengen.
“Om 15 uur was het bezoekuur. De ivermectine was nu dus binnengesmokkeld in het ziekenhuis met een behandelplan. Omdat ik er ernstig aan toe was, heb ik een hogere dosis gekregen dan normaal wordt voorgeschreven. Ik nam vier tabletten van 5 mg ivermectine verpulverd in één keer in, samen met een flinke schep (2000 mg) vitamine C-poeder, dat onder de appelmoes werd geroerd. Na zo’n 30 minuten voelde ik al: dit gaat iets doen”.
Ze knapt zienderogen op met het NTG-behandelplan dat in het geheim moet worden toegepast. De longarts is stomverbaasd. Hoe kan dit? Als zij later over de ivermectine hoort is ze niet blij. Nog steeds is het onbespreekbaar.
Nog steeds, ook bij heel veel artsen.
Luister en kijk hier naar haar emotionele en indrukwekkende verhaal. En bedenk dan hoe deze NTG-artsen nog steeds worden vervolgd en veroordeeld, zoals recent weer de huisarts Berber Pieksma.
Susanne is dankbaar en zal zich blijven uitspreken, net als wij ons moeten blijven uitspreken.
Kijk en lees Susanne’s hele verhaal hieronder of hier.