Wereldwijd ondertekenden al 920.000 burgers, artsen, zorgprofessionals en academici de Great Barrington Declaration. De drie initiatiefnemers van deze verklaring, Amerikaanse en Britse hoogleraren epidemiologie, gezondheidswetenschappen en infectieziekten, constateren dat regeringen nog altijd doorgaan met het opleggen van beperkende coronamaatregelen, maar dat het debat toch op gang komt.
In de Great Barrington verklaring uiten hoogleraren Martin Kulldorff (Harvard Universiteit), Sunetra Gupta (Oxford Universiteit) en Jay Bhattacharya (Stanford Universiteit) hun zorgen over de lockdowns en andere beperkende coronamaatregelen, vanwege de negatieve gevolgen hiervan op het gebied van de lichamelijke en geestelijke gezondheid van mensen.
De Great Barrington Declaration is een pleidooi voor “gerichte bescherming” waarbij de kwetsbaren in de samenleving beschermd worden, maar degenen die minder kwetsbaar zijn voor het virus gewoon doorgaan met hun leven, om uiteindelijk groepsimmuniteit te bereiken. Het doel van maatregelen zou moeten zijn om de mortaliteit zo laag mogelijk te houden en daarnaast de sociale schade zoveel mogelijk te beperken.
De drie hoogleraren werden af en toe gecensureerd, maar hen werd niet het zwijgen opgelegd. Zij konden hun pleidooi over onder andere vaccinatiepaspoorten en natuurlijke immuniteit voortzetten op sociale media, in opiniestukken en interviews. Het sluiten van scholen noemen ze “een groot onrecht.”
De Great Barrington verklaring werd in oktober 2020 opgesteld in samenwerking met het American Institute for Economic Research in Great Barrington, Massachusetts (USA). Sindsdien ondertekenden 920.000 burgers, medische professionals en wetenschappers wereldwijd de verklaring.
In een recente mail bedanken de drie hoogleraren alle ondertekenaars van de verklaring. Ze constateren dat het debat op gang komt, ook al gingen regeringen door met niet werkzame lockdowns en allerlei andere beperkende maatregelen. Als voorbeeld hoe het anders kan, wijzen ze op de staat Florida, die de beperkende maatregelen afwees en met gerichte bescherming aantoonde dat lockdowns niet nodig zijn, want de door pro-lockdowners voorspelde negatieve gevolgen traden helemaal niet op.
Inmiddels hebben de initiatiefnemers van de Great Barrington Declaration met behulp van crowdfunding Collateral Global opgericht, waarin academici helpen met het documenteren en verspreiden van informatie over de wereldwijde nevenschade van de verplichte beperkende maatregelen. Het is de bedoeling om met deze informatie politici op volgens de hoogste wetenschappelijke standaard te informeren, zodat eerder gemaakte fouten bij een volgende pandemie niet herhaald zullen worden. Belangstellenden worden uitgenodigd zich aan te sluiten via www.collateralglobal.org
***
Over de opstellers van de Great Barrington Declaration:
- Dr. Martin Kulldorff, hoogleraar biostatistiek en epidemiologie aan de Harvard Universiteit, expert op het gebied van ontdekken en monitoren van uitbraken van infectieziekten en evaluatie van de veiligheid van vaccins.
- Dr. Sunetra Gupta, hoogleraar aan de Universiteit van Oxford, epidemioloog met expertise op het gebied van immunologie, ontwikkelen van vaccins en het ontwikkelen van modellen voor infectieziekten
- Dr. Jay Bhattacharya, hoogleraar aan de Stanford Universiteit, arts, epidemioloog, gezondheidseconoom en gezondheidszorgexpert met als aandachtsgebieden infectieziekten en kwetsbare bevolkingsgroepen.
Over de Great Barrington Declaration:
Als epidemiologen, gezondheidswetenschappers en deskundigen op het gebied van infectieziekten maken we ons grote zorgen over de schadelijke gevolgen van het huidige COVID-19 beleid voor de lichamelijke en geestelijke volksgezondheid en adviseren we een benadering van ‘gerichte bescherming’.
Met een zowel links als rechtse politieke achtergrond en komend van over heel de wereld, hebben we onze carrières gewijd aan het beschermen van mensen. Het beleid dat lockdowns oplegt heeft op korte en lange termijn een vernietigend effect op de volksgezondheid. De gevolgen zijn onder meer een lagere vaccinatiegraad bij kinderen, ernstiger hart- en vaatziekten, onderdiagnose van kanker en een toename van psychische problemen, welke zullen leiden tot meer oversterfte in de komende jaren, waarbij werkende mensen en jongere generaties de zwaarste klappen te verduren krijgen. Onderwijs onthouden aan scholieren en studenten is een groot onrecht.
Als deze maatregelen gehandhaafd worden tot er een vaccin beschikbaar is, zal dit onherstelbare schade aanrichten, waarbij het kansarme deel van de bevolking onevenredig hard geraakt wordt.
Gelukkig groeit onze kennis over het virus. We weten dat de sterftekans door Covid-19 meer dan duizend maal zo hoog is voor ouderen en zieken, dan voor jonge mensen. Voor kinderen is Covid-19 minder gevaarlijk dan vele andere ziekten die hen schade toe kunnen brengen, waaronder influenza, ofwel de griep.
Naarmate de immuniteit in de bevolking groeit, neemt het besmettingsrisico voor iedereen af, ook voor de meest kwetsbare mensen. We weten dat alle lagen van de bevolking uiteindelijk groepsimmuniteit zullen bereiken -dat wil zeggen het punt waarop het aantal nieuwe besmettingen stabiliseert- en dat dit kan worden ondersteund door -maar niet afhankelijk is van- een vaccin. Ons doel zou daarom moeten zijn het tot een minimum beperken van sterfte en sociale schade, totdat we groepsimmuniteit bereikt hebben.
De meest humane manier om de risico’s en voordelen van het bereiken van groepsimmuniteit uit te balanceren, is om degenen met de laagste sterftekans hun normale leven te laten leiden, zodat zij immuniteit tegen het virus op kunnen bouwen door natuurlijke besmetting en tegelijkertijd de mensen te beschermen die de grootste risico’s lopen. We noemen dit ‘gerichte bescherming’.
Maatregelen om de kwetsbaren te beschermen zouden het belangrijkste speerpunt moeten zijn in de strijd tegen Covid-19. Verzorgingstehuizen zouden bijvoorbeeld personeelsleden die al immuniteit hebben opgebouwd kunnen inzetten en regelmatig tests uitvoeren bij het overige personeel en de bezoekers. Rotatie van personeel zou zoveel mogelijk beperkt moeten worden. Mensen op leeftijd die nog zelfstandig wonen, zouden hun boodschappen thuis kunnen laten bezorgen. Familieleden zouden elkaar buiten kunnen ontmoeten in plaats van binnen. Een uitgebreide en gedetailleerde lijst van maatregelen kan per situatie –met inbegrip van huishoudens van meerdere generaties- worden gemaakt en uitgevoerd, eventueel met hulp van zorgmedewerkers.
Mensen die niet tot de kwetsbare groepen behoren, zouden per direct hun gewone leven weer moeten kunnen oppakken. Eenvoudige maatregelen zouden door iedereen moeten worden toegepast, zoals het wassen van handen en thuisblijven wanneer iemand ziek is of klachten heeft, om zo de drempel voor groepsimmuniteit te verlagen. Scholen en universiteiten moeten open zijn om normaal ‘fysiek onderwijs’ te geven. Buitenschoolse activiteiten, zoals sporten, moeten worden hervat. Jongvolwassenen met een laag risico zouden weer normaal naar hun werk moeten gaan, in plaats van thuis te werken. Restaurants en andere bedrijven moeten open zijn. Kunst, muziek, sport en andere culturele activiteiten moeten hervat worden. Mensen met een verhoogd risico kunnen meedoen als zij dat zelf willen, terwijl de samenleving als geheel bescherming biedt aan de kwetsbaren door degenen die al groepsimmuniteit hebben opgebouwd.