“Het wederom opvlammen van de epidemie is een direct gevolg van onverantwoordelijk beleid. In plaats van een stabiele stoel met vier poten koos de regering voor balanceren op de traditionele éénpotige melkkruk; de vaccinatie is heilig en alle andere maatregelen uit 2020 worden verwaarloosd.” Aldus Michael Smulders gepensioneerd huisarts in Den Bosch in een opinieartikel in het Brabants Dagblad op 13 november.
“Sinds de QR-code als beloning voor gevaccineerd zijn is ingevoerd, lopen de besmettingscijfers weer op. De reden: de overheid voerde slechts één campagne, namelijk inzetten op een zo hoog mogelijke vaccinatiegraad. En dat ten koste van de overige drie manieren om een epidemie te bestrijden: de preventieve maatregelen van 2020, vroegtherapie en inzetten op een verbetering van de algemene gezondheid. Het zou een stabiele stoel met vier poten kunnen zijn, maar de regering koos voor balanceren op de traditionele éénpotige melkkruk.
De start van de epidemiebestrijding was de campagne in 2020: preventie via hygiënische maatregelen, uitlopend op een bonte verzameling van maatregelen, de lockdown. In dit pakket zitten een paar essentiële maatregelen om een epidemie in te dammen. De belangrijkste: als je een besmetting kunt overdragen (en dat kan als je Covid-19 hebt, maar, zij het in mindere mate, ook na vaccinatie!), isoleer je je van anderen. Wat er nu in 2021, in de tweede campagne gebeurde, is dat medisch noodzakelijke maatregelen worden ingeruild voor een onverantwoord vrij gedrag met een QR-code. Weinigen waren verbaasd dat de hoeveelheid besmettingen weer steeg na ‘Dansen met Jansen’. Maar de regering hoort kennelijk niet bij diegenen die enige notie hebben van hoe een epidemie te bestrijden. Vaccinatie wordt door de regering op oneigenlijke wijze aantrekkelijk gemaakt.
Onvolledige dekking
Uiteindelijk is het een kapitale blunder als zij de QR-code als premie geeft op de vaccinatie en de maatregelen van 2020 worden verwaarloosd. Het zijn niet de niet-gevaccineerden die een bedreiging zijn, maar voor het wederom opvlammen van de epidemie moeten we kijken naar dit onverantwoordelijke beleid. Hugo de Jonge negeert eenvoudigweg het feit dat de vaccinatie niet alleen een onvolledige dekking geeft van bescherming tegen ziekte maar, veel belangrijker, dat deze op termijn niet volledig beschermt tegen overdracht van Covid-19.
Naast deze twee campagnes zijn er twee andere poten onder de stoel van de epidemiebestrijding waar onze regering kansen laat liggen. Op de eerste plaats is dat de actieve positieve preventie. Het zelf werken aan je gezondheid en daarmee aan je weerstand. Dat vraagt een actieve ondersteuning van de regering. Maar die heeft de coronacrisis niet aangegrepen om mensen te stimuleren via een verbetering van de gezondheid hun kwetsbaarheid voor het virus te verminderen. Overigens: de meeste doden kenmerkten zich door aandoeningen als obesitas, diabetes en hypertensie die al jaren geleden in een preventief ingestelde gezondheidszorg hadden kunnen worden aangepakt. Dat deze campagne te laat komt, is een oneigenlijk argument. Immers, mensen die nu doodgaan hadden bijna twee jaar intensief richting een andere leefstijl kunnen worden gedirigeerd. En de mensen die nu de dans ontspringen, moeten niet bij een volgende epidemie alsnog het slachtoffer worden van een ongezonde leefstijl.
Veelal wordt gesteld dat leefstijl maar moeizaam verandert. Dat is een bizarre opmerking uit de mond van mensen die vervolgens een mondkapje opdoen, geen handen schudden, niet meer bij opa en oma op bezoek gaan, hun kinderen thuishouden en thuiswerken. Hoezo is het niet mogelijk om leefstijl te veranderen? Als de overheid nu eens, net zo enthousiast als ze dat nu doet met de coronamaatregelen, ook met betrekking tot lifestyle de juiste begeleidende maatregelen treft (bijvoorbeeld de op 1 januari 2019 verhoogde btw op groenten en fruit verlagen) en dit via persconferenties uitdraagt?
Actief tegengewerkt
De vierde poot die is afgezaagd onder de epidemiebestrijdingsstoel, is de vroegtherapie. Als Covid-19 een A-ziekte (zoals de pest) is, rechtvaardigt dat het stimuleren van onderzoek naar vroegtherapie als HCQ/zink en Ivermectine. Echter, succes van deze interventies zou de vaccinatiecampagne in gevaar brengen. Ze werden door de overheid actief tegengewerkt, zoals bijvoorbeeld via het in het vooruitzicht stellen van hoge boetes voor artsen die zich aan deze ‘kwakzalverij’ zouden bezondigen.
In de campagne tegen Covid-19 zijn drie van de vier poten van de preventie bewust geofferd aan die ene poot, vaccinatie. Zelfs toen de ouderen en de zwakkeren grotendeels gevaccineerd zijn en de druk op de zorg afnam, bleef De Jonge hameren op vaccinatie als enige uitweg. Gaandeweg is vaccinatie een doel op zich geworden wat ook zichtbaar wordt op het moment dat het doel ‘individuele bescherming’ vervangen wordt door ‘groepsimmuniteit’. Of die praktisch gezien haalbaar is, is de vraag nu het duidelijk wordt dat elkaar besmetten na verloop van enige tijd toch weer mogelijk is.
De regering heeft inmiddels ingezien dat het kortzichtig is om de preventie-stoel met vier poten te vervangen door het melkkrukje, met slechts één poot, omdat die geleidelijk aan minder sterk blijkt te zijn dan gehoopt. Deze maand worden de primaire maatregelen die zo verwaarloosd zijn, weer van stal gehaald. Daarbij heeft de regering zich in een zwakke positie gemanoeuvreerd omdat de beloning van gevaccineerd zijn niet verzilverd gaat worden en zij enkel kan hopen dat de bevolking zich weer aan de maatregelen zal gaan houden.
Zelfs al is (op korte termijn) vaccinatie een krachtig middel, de overheid maakte een kardinale fout door bij een groot probleem één campagne te promoten ten koste van drie andere.”
Michael Smulders is gepensioneerd huisarts in Den Bosch.