Door Kim van Oudenaarde:
Ik had begin september een bericht geplaatst over quarantainekampen in Nieuw Zeeland. Er worden ons steeds meer vrijheden afgepakt en dat gebeurt heel langzaam en haast ongemerkt. Ik refereerde in het bericht naar de speech van Willem Alexander op 4 mei. ‘Maak niet normaal wat niet normaal is’ en ‘Verdedig onze democratische rechtsstaat. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin’ zei hij bijvoorbeeld. Willem Alexander noemde in de toespraak ook de 93-jarige joodse man Jules Schelvis die in 2014 in de Westerkerk vertelde hoe de vervolging van joden (en ‘ongewensten’) werd ingezet; met kleine, schijnbaar onbelangrijke dingen. Hij sprak ook over het eindigde. Hoe hij en zijn gezin werden afgevoerd naar de kampen. Hij sprak over de hartverscheurende obsceniteiten tijdens de reis en in de concentratiekampen. Jules Schelvis zei “Honderden omstanders hebben zonder vorm van protest toegekeken hoe de overvolle trams, onder strenge bewaking, voorbij reden.’ Vervolgens haalde Willem Alexander de quote aan ‘Sobibor begon in het Vondelpark’. Het is verschrikkelijk wat er in deze tijd is gebeurd, nog maar zo kort geleden. Opletten, vroeg signaleren en op tijd ingrijpen bedoelde ik te zeggen. Eenmaal ingeleverde vrijheden krijg je niet zo makkelijk weer terug.
Ik kreeg op mijn Facebook bericht al snel een reactie dat ik dit niet kon maken, om een vergelijking met de gebeurtenissen in de oorlog te maken. Ik heb mijn post toen aangepast en excuses aangeboden omdat ik niet onnodig wil kwetsen en deze quote verder ook niks bijdraagt aan het verhaal wat ik de afgelopen maanden heb proberen te vertellen. Nu lag ik al onder een vergrootglas na mijn interview bij Sven Hulleman. Mensen hielden mijn Facebook in de gaten en hebben zo mijn Sobibor quote gekopieerd en op Twitter geplaatst alwaar ze mijn werkgever gingen taggen, heel naar.
Ik heb als arts bewust de publiciteit opgezocht met mijn interview bij Sven Hulleman. Ik vond het hard nodig dat een arts zich uitsprak in deze crisis en een tegengeluid liet horen. Ik besprak daar o.a. de proportionaliteit van de maatregelen, het inperken van onze vrijheden en ik pleitte voor een open debat, waar er ruimte is voor kritische geluiden.
Waar het op neer komt: ik sta ergens voor. En wel voor een vrij leven in goede gezondheid. Ik maak mij zowel als mens als arts zorgen in het ethisch conflict waarin wij ons bevinden en ik neem mijn verantwoordelijkheid hiervoor, ik heb een eed gezworen om gezondheid te bevorderen en schade te voorkomen. Ik heb als doel een een positieve gezondheid te creëren, waarin de veerkracht van mensen en eigen regie voorop staat.
In het naar buiten brengen van mijn waarheid laat ik mij niet indoctrineren en intimideren. Als iemand mij wil framen dan vraag ik mij altijd af wat de intentie van deze persoon is. Ik voel daarin een hoop angst, boosheid en frustratie. En laat dat nou precies de negatieve energie zijn die niet bij mij naar binnen komt. Ik kies voor liefde, dankbaarheid en compassie. Om TisjeboyJay nog maar eens aan te halen.
Ik ben dan ook dankbaar dat ik mag werken in het LUMC en heb echt een passie voor mijn werk. Ik voer fijne gesprekken met mijn werkgever en voel mij gesteund om mijn waarheid naar buiten te brengen. Het LUMC heeft niet voor niets een lijfspreuk in het logo ‘Praesidium Libertatis’ wat staat voor ‘bolwerk van vrijheid’. Het LUMC en ik hebben een gemeenschappelijk doel: optimale gezondheid voor de mens. Ik moet hierin gewoon nog leren hoe ik mijn visie het beste kan brengen zonder dat het mijn werkgever onnodig schaadt. En dit soort gedane uitspraken zijn gewoonweg dom (don’t mention the war!). Ik heb van deze ervaring geleerd en neem het mee. Voor mij is nu een tijd van bezinning aangebroken. Weet je, ik kan anderen niet veranderen. Wel kunnen we allemaal bij onszelf beginnen en zo als voorbeeld voor anderen dienen. Ik hoop dat we vanuit daar in verbondenheid kunnen werken aan een betere toekomst voor ons allemaal.