Het is 6 juli 2021. Een meerderheid in de Tweede Kamer stemt voor plaatsing van het coronavirus op lijst A van meldingsplichtige ziekten. Het RIVM vermeldt over lijst A: “Mogelijk wettelijke maatregelen: gedwongen opname tot isolatie of thuisisolatie, gedwongen onderzoek, gedwongen quarantaine (inclusief medisch toezicht), verbod van beroepsuitoefening.”
Als artsen hebben wij hierover zorgen. Dat moge duidelijk zijn. Een jaar na onze brandbrief, augustus 2020, staan we op precies dat punt dat wij toen vreesden: de grondrechten van mensen worden bij wet ingeperkt door het plaatsen van een endemisch (besmettelijk) SARS-CoV-2-virus op de A-lijst van meldingsplichtige ziekten. Hierdoor heeft het demissionaire kabinet een stok in handen om zelfs al bij verdenking van dit virus iemand in quarantaine te plaatsen, ook als diegene het daar niet mee eens is.
SARS-CoV-2, een virus dat voor 98% van de bevolking geen tot milde ziektelast oplevert, qua percentage langdurige klachten waarschijnlijk hetzelfde patroon laat zien als bijvoorbeeld pfeiffer of Q-koorts en een lage sterftekans geeft, behalve bij risicogroepen, wordt hierdoor gelijkgesteld aan zeer ernstige ziekten zoals ebola met een dodelijkheid van meer dan 50%.
Het kabinet stelt voortdurend dat hun coronabeleid ‘in het belang van de volksgezondheid’ is. Die redenatie is onbegrijpelijk als alle collaterale schade wordt meegewogen. De WHO-definitie (1948) van gezondheid is alomvattend: “Gezondheid is een toestand van volledig fysiek, geestelijk en sociaal welbevinden en niet louter het ontbreken van ziekten of gebreken”.
De vragen van een jaar geleden; hoe proportioneel dit is, hoe dit opweegt tegen deze uitbraak van een coronavirus, hoe dit opweegt tegen de vele andere virusuitbraken die er nog zullen zijn in de wereld, worden voor ons steeds dringender. Onze zorgen van een jaar geleden zijn ook alleen maar gegroeid, omdat het merendeel daarvan bevestigd werd door de acties van dit kabinet.
De weerstand vanuit de medische sector en het juridische veld vinden wij schrijnend laag. Wij zien dan ook geen andere mogelijkheid dan individuen te informeren en te hopen dat er vanuit de massa een redelijk geluid zal komen over hoe je proportioneel risico’s verkleint. Een risico is nooit helemaal uit te sluiten. Maar ten opzichte van de (in)directe schade die werd geleden door maatregelen, is het risico dat ze proberen in te dammen, te klein.